De titel “heilige graal der Antarctische vogels” is lang toebedacht geweest aan de Snow Petrel. Op zich geen onterechte gedachte, het beest is de titel wel een soort van waardig, maar als je echt eerlijk bent, is de Snow Petrel een beetje de poor man’s holy grail der Antarctische vogels.
De enige echte heilige graal is een vogel die nog iconischer is, nog onverschrokkener, nog emblematischer voor Antarctica: de Keizerspinguïn. Nu zal ik zeker niet met gestrekt been inkomen en melden dat we een Keizerspinguïn gezien hebben (al is die kans zeker aanwezig op deze reis), wel is het nu de tijd om de Snow Petrel een demotie te geven.
Deze wellicht onverwachte actie komt voor degenen die vandaag aan boord waren misschien niet helemaal onverwacht. Bij de titel “Heilige Graal” wordt impliciet ook wel bedoeld dat het geen algemene soort is, geen trash bird als het ware. Als soort heeft de Snow Petrel zich een beetje laten kennen vandaag. Weliswaar nog niet verworden tot trash bird, maar met tientallen exemplaren komt het wel in de buurt.
Samen met de bioloog van het schip, een Groningse jongen genaamd Arjen die ik al sinds 2004 ken toen we elkaar voor het eerst op Spitsbergen troffen, heb ik me gewaagd aan de lastige opgave van het onderscheiden van Lesser en Greater Snow Petrel. Is in de praktijk helemaal niet moeilijk, met een klein beetje oefening zijn ze zo van elkaar te onderscheiden, zeker als ze naast elkaar vliegen.
Als Holy Grail moet je ook wel als bird of the day naar voren komen, maar zelfs dat was de arme Snow Petrel vandaag niet gegeven. Welke soort wel? Niet Southern Fulmar, Cape Petrel, Zuidelijke Reuzenstormvogel, Campbell Albatross, Mottled Petrel of Grauwe Pijlstormvogel. Zelfs mijn all-time favourite, de Light-mantled Sooty Albatross werd het niet. (Martijn, let je even op?) Het werd Antarctic Petrel, een soort die me al bijna 10 jaar weet te ontlopen. Na vandaag niet meer. We zagen er tientallen en dat zullen er in de komende dagen waarschijnlijk alleen maar meer worden. Prachtige beesten en ook leuk op de foto.
Vannacht komen we volgens planning aan bij Cape Adare, in de Ross’ Zee. Antarctica dus. Binnen handbereik, maar nog niet in zicht. Morgen gaan we ook meteen aan land daar, heel dik onder de 70 graden Zuiderbreedte, op weg naar het nog diepere zuiden….
Vanaf de Ortelius, nu echt bijna bij Antarctica,
Pieter van der Luit
Vorige blogentry – volgende blogentry
Zelf een keer een expeditiecruise meemaken?
Kijk op PolarXL voor heel veel mooie en bijzondere cruises.
Er zijn ook expeditiecruises zónder sneeuw en ijs:
Bekijk de West Africa Pelagic