Vandaag was ook de ochtend, als gevolg van de noordenwind kracht 7, behoorlijk ‘choppy’, maar het ontbijt werd goed bezocht en was, zoals altijd aan boord van de Plancius, goed en erg uitgebreid. We voeren langzaam door de Kongsfjord en deden ons tegoed aan de adembenemende besneeuwde berghellingen waar de zon goed op stond. Vogelsgewijs bleef het uitzicht beperkt tot de hier algemene vijf soorten: Drieteenmeeuw, een enkele Grote Burgemeester, Kortbekzeekoet, Kleine Alk en Noordse Stormvogel (maar allen lieten zich meermalen fraai bekijken). We keken uit over drie op een rijtje liggende bergpieken (Trekroner: Kongsfjella, Dronningsfjella en Diademet), zagen de blauwwitte Lilliehookbreen gletsjer de fjord in glijden en voeren op enige afstand langs een broedklif van Kortbekzeekoeten. De ochtend werd gecomplementeerd door een aantal verplichte lezingen: over het gebruik van de zodiacs, over hoe je te gedragen aan land (‘geen stenen meenemen’) en, meest belangrijk: hoe je te gedragen mochten we onverhoopt een IJsbeer tegenkomen tijdens een excursie aan land. Ook de lunch was goed en erg uitgebreid (tot en met een verzameling Franse kaasjes aan toe).
Het middagprogramma leek te worden beperkt tot een tweede ‘ship’s cruise’ als gevolg van de aanhoudende noordenwind en de ermee gepaard gaande golven, maar gelukkig vond de bemanning een stuk windschaduw achter een eiland waardoor we een zodiaclanding konden maken. Dat gebeurde bij het zogenaamde Blomstrandhalvøya (Bloemenstrand, Camp Mansfield), tegenover het internationale onderzoeksstation Ny Alesund op noordwestelijk Spitsbergen. Voor geschiedenisliefhebbers, waarvan het schip er nogal wat telt, is dit gebied bekend om de huisjes en mijnen van een gek die geld los praatte bij investeerders om overal ter wereld naar kostbare metalen en edelstenen te zoeken (Ernest Mansfield; hier zocht hij van 1910-1920 bijvoorbeeld tevergeefs naar marmer). Onder vogelaars is de plek eerder bekend als enige broedplek in heel Spitsbergen voor de Kleinste Jager. Dirk, Sonja en ik zaten in een van de eerste zodiacs en genoten al op het strand van zomerkleed IJseenden, een overvliegende Kleine Jager en tamme Noordse Sterns. Niet lang daarna begonnen we aan een wandeling de berghelling op om ons uitzicht op de prachtige baai, de afgemeerde Plancius en de inkomende overige zodiacs te verbeteren. Her en der liepen Rendieren, te beginnen met een mannetje met vol gewei, dat op een 100m langsliep. Twee vrouwtjes waren een stuk nieuwsgieriger en kwamen, toen we een paar minuten doodstil stonden, nieuwsgierig naar ons toe lopen, tot op een meter of vijf.
We zagen een adulte Kleinste Jager op enige afstand langsvliegen maar, hoewel ‘ie even ging zitten en in de scoop leuk te zien was, was-ie al snel weer verdwenen. Toen expeditieleider Brent ons per radio liet weten ons, in verband met de verslechterende omstandigheden, al om 17.00 uur terug te willen zien op het strand, zakte ons de moed in de schoenen voor wat betreft betere waarnemingen van Kleinste Jager. Een paar Kleine Rietganzen en een langszwemmende IJseend waren slechts een kleine pleister op de wonde. Echter, toen we het strand naderden zat daar ineens een schitterende zomerkleed adulte Kleinste Jager voor ons op het gras. Eén van de staffleden van de Plancius, die net als alle andere stafleden een geweer droeg voor de (erg kleine) kans dat we een IJsbeer tegen zouden komen die we niet zouden kunnen ontlopen en/of afschrikken met behulp van andere afschrikmiddelen, hield eenieder op gepaste afstand: dat wil zeggen, we stonden (maar) op 8m!
Terwijl ik de ene na de andere foto en video maakte, registreerde een mede-opvarende met behulp van mijn scoop het nummer van de aan de linkerpoot van de Kleinste Jager bevestigde geolocator: 18052. De kleurring was een stuk beter afleesbaar: reeds met het blote oog waren de zwarte letters FS goed te lezen op het wit. Absoluut genieten geblazen en de staffleden moesten mij bij wijze van spreken met z’n allen van het strand afsjorren! Terug aan boord bleek aan de hand van foto’s dat Dirk en Sonja een ander exemplaar hadden gefotografeerd, want op hun foto’s stond duidelijk FP op de witte kleurring. Ook dit exemplaar droeg een geolocator maar die was niet afleesbaar. De geolocator is een ringetje dat tegenwoordig vaak aan de poten van trekvogels wordt bevestigd om, na terugvangst na één of een aantal jaren, uit te kunnen lezen waar de vogel was op welk moment. Op die manier wordt de (duur van de) trekroute vastgelegd. Hopelijk kunnen we aan de hand van ons aflezen van de kleurringen en/of geolocator erachter komen waar ‘onze’ Kleinste Jagers vandaan komen …
De dag werd afgesloten met een lezing over gletsjers, de ‘recap’ en een diner dat bestond uit, afhankelijk van je keuze, pumpkin risotto of kalfsvlees….
Vanaf 80° Noord,
Remco Hofland
Zelf mee met een IJsberenspecial? Kijk hier voor meer informatie.
Liever een expeditiecruise met een zeer lage prijs? Kijk dan naar Biskaje Pelagic.
Of liever een vogelcruise verder weg ? Kijk dan naar de Atlantic Odyssey.