10 juni was een lange, lange dag. Zo lang, dat het leek alsof de zon maar niet onder wilde gaan. Sterker nog, dat deed-ie inderdaad niet, want voor het eerst was ik op 78 graden noorderbreedte, waar ’s zomers de zon niet ondergaat. Omstreeks 13.00 uur landde mijn vliegtuig in Longyearbyen, op Spitsbergen, het grootste eiland van de archipel Svalbard. De aanvliegroute was ronduit spectaculair, met nog boven de wolken uitzicht op blinkend witte besneeuwde pieken en, eenmaal door de wolken heen, aan weerszijden meer besneeuwde steile bergwanden.
Eenmaal geland bleek Longyearbyen een tamelijk klein vliegveld, zonder (paspoort)controle, aan de monding van de baai. Inclusief waakse Brandganzen (goed voor IJsbeerprotectie), kuiltjesdraaiende Noordse Sterns, groepjes Eiders (mét twee mannetjes Kongingseider ertussen), langsvliegende groepjes Kortbekzeekoeten, een paartje IJseend en een Papegaaiduiker.
Na het inchecken begon ik aan de lange mars naar het dorp (c 7 km naar de sledehondenkennel, dé plek voor Ivoormeeuw, met ernaast een schitterende Eiderkolonie). Onderweg was het genieten, met her en der zingende mannetjes Sneeuwgors, een paartje Kleine Rietgans, baltsende Paarse Strandlopers en parende Eiders. Helaas begon het halverwege te regenen (hier, waar nauwelijks neerslag valt) maar dat mocht de pret niet drukken.
Eenmaal in het dorp begonnen zich Grote Burgemeesters te vertonen, en aan de oostrand bracht een lagune nog wat aanvullingen voor de lijst: Bontbekplevier, Bonte Strandloper, Kleine Jagers en twee wonderschone paartjes Rosse Franjepoot – alles in zomerkleed natuurlijk! De meeste steltjes worden hier onderhanden genomen door de lokale vogelaar, en ik telde dan ook diverse ge(kleur)vlagde en ge(kleur)ringde Paarse Strandlopers en Rosse Franjepoten. De Eiders, die als bescherming tegen Poolvossen naast de sledehondenkennel zijn gaan broeden, waren fantastisch, met vrouwtjes broedend ónder de picknickbankjes, roepende en baltsende mannetjes en regelmatig een clubje van één vrouwtje en tot 20 mannetjes die de weg opliepen, helemaal opgaand in hun versierpogingen. Naderende auto’s stopten, toeterden niet, maar wachtten geduldig tot de Eiders uit zichzelf van de weg afliepen, voordat ze doorreden. Erg bijzonder.
Bij de Eiderkolonie zat, behalve een mannetje Koningseider, ook een onverwacht mannetje Steller’s Eider. Ik sms’te de groep Finse vogelaars die ik eerder tegenkwam, en zij en de lokale vogelaar kwamen de vogel twitchen want het bleek hier een echte zeldzaamheid. Geen Ivoormeeuwen helaas, en vooralsnog ook geen Poolvos. Om 18.00 uur trof ik Steven en Emmie, twee Ineziagangers die hier al sinds zondag zijn, voor het diner bij de lokale Thai. Het was erg gezellig kennismaken, en omstreeks 20.30 uur liep ik terug richting camping (eindelijk droog). Aangekomen bij de haven zag ik tot mijn verbazing dat de Plancius, ons onderkomen voor de komende week, reeds aan de kade lag, dus ik sms’te Wesley (gids op de zojuist geëindigde, bijzonder succesvolle North Atlantic Odyssey) of hij naar de kade wilde komen om even bij te praten. Steller’s Eider bleek voor (niet alleen) hem een nieuwe soort, dus Pieter, de eigenaar van Inezia Tours die ook aan boord was, bracht met aan boord waar ik temidden van de partyende Vlamingen en Nederlanders wat oude vrienden sprak en de plek van de Steller’s door kon geven.
Uiteindelijk kwam het er op neer dat ik met enkelen terugliep naar de kennel (het was inmiddels 22.30 uur) waar de Steller’s gevlogen bleek – maar we wel twee prachtige adulte Ivoormeeuwen troffen alsmede een kortstondige Poolvos. Blij met mijn eerste enerverende dag op Spitsbergen lag ik om 01.30 uur in mijn bed en sliep ik snel als een roosje….
Woensdag 11 juni fungeerde ik als buschauffeur voor de Inezia Tours groep die de vorige avond met de Plancius arriveerde, natuurliefhebbers heen en weer rijdend tussen de verschillende goede vogelplekken van het dorp. Dat leverde, naast meer Sneeuwgorzen en Kleine Jagers, nog een bijzonder fraai paartje Spitsbergen Alpensneeuwhoen op (dat anderen baltsend en parend op de foto konden zetten), zwermen overvliegende Kleine Alken en maar liefst twee schattige Poolvossen. ’s Middags begon het helaas weer te regenen, en in die omstandigheden werden Dirk en Sonja (mede-Ineziagangers), Steven, Emmie en ik, per zodiac (langs de zwemmende Zwarte Zeekoeten) naar de Plancius gevaren. Het inchecken, bed claimen (ik slaap in een vierpersoonshut met twee medemannen) en de ‘mandatory safety drill’ verliepen gemoedelijk en het diner was, zoals altijd, bijzonder lekker, én gezellig. De relatieve beschutting van de baai verlatend, kwamen we na het diner meteen in de stevige noordenwind terecht die het schip liet rollen, en de meesten zochten vroegtijdig hun bed op om langzaam te wennen aan de bewegingen van het schip….
Vanaf 78° 13′ 6″ Noord,
Remco Hofland
Zelf mee met een IJsberenspecial? Kijk hier voor meer informatie.
Liever een expeditiecruise met een zeer lage prijs? Kijk dan naar Biskaje Pelagic.
Of liever een vogelcruise verder weg ? Kijk dan naar de Atlantic Odyssey.