Met verschillende vluchten arriveren verschillende deelnemers vandaag. Op papier komt iedereen rond de zelfde tijd aan, maar in praktijk zal er nog wel wat tijd tussen blijken te zitten.
De twee mannen zijn er als eerste. Na een korte begroeting gaan zij verder, ze komen op eigen gelegenheid naar het schip toe, we zien hen woensdag pas weer.
Het stel dat met ons al zo’n beetje de hele wereld is rondgereisd volgt niet lang daarna. Met hen ga ik eerst even wat koffie drinken, wachtend op de laatste deelneemster die met de laatste van de vluchten aankomt.
Christchurch is een klein vliegveld, niet veel groter dan Zestienhoven en heeft een deel voor binnenlandse vluchten (wat 70% van alle passagiers betreft) en een hal voor internationale vluchten. Omdat het niet zo groot is, is er ook niet veel personeel. Dat geeft op zich niet, maar als er dan een Airbus A380 met ruim 500 passagiers aankomt, ontstaan er wel lange rijen. Als ik na anderhalf uur nog de juiste persoon niet heb gezien, word ik langzaam wat zenuwachtig. Het zou niet de eerste keer zijn dat iemand niet uit het vliegtuig stapt waar ze uit zouden moeten stappen. Voorzichtig neem ik al de back up plannen in mijn hoofd door, voor het geval er niemand verschijnt, maar dat blijkt gelukkig niet nodig, ook de laatste is er, we kunnen op pad!
Na een half uurtje door een druk, rommelig en stevig in onderhoud zijnd Christchurch te hebben gereden, wordt de weg rustig. Heel rustig, want behalve een verdwaalde vrachtwagen en wat lokale boeren zien we niets. Nou ja, niets; geen andere mensen, want we zien genoeg. Het landschap is prachtig. Enorm weids, schitterende rotsformaties en om de deelnemers niet te veel heimwee te bezorgen zien we ook veel Merels, Geelgorzen en Veldleeuweriken.
Via Arthur’s Pass gaan we de bergen over, naar de westkant van het eiland. Dit gebied is de beste plek om Nieuw Zeelands reserve nationale vogel te zien. De echte nationale vogel (en vrucht overigens) is natuurlijk de Kiwi. Men vereenzelvigt zich hier zo met die halfblinde kip die alleen in het donker actief is, dat ze zichzelf als inwoners ook de naam Kiwi hebben gegeven. Dat gaat in het kader van “Where are you from? New Zealand. Ah, a Kiwi”, u snapt het wel.
Het probleem met die Kiwi is dat ie absurd moeilijk te zien is, je blundert er niet zo maar even tegenaan. Daarom is het wel leuk om een reserve nationale vogel te hebben, eentje die je wat makkelijker kunt zien en dat is de Kea, een prachtige papegaaiensoort die hier in de bergen leeft.
Die Kea (spreek dat maar eens snel uit en je denkt al gauw aan een vogel die een Zweedse boekenkast in elkaar staat te sleutelen) is overigens niet heel algemeen, nog maar een paar duizend exemplaren. De kunst is om op parkeerplaatsen en bij restaurants uit te kijken naar een vogel ter grootte van een flinke kraai, maar dan met een kromme snavel. Waarom op die plekken zoeken? Nou, omdat het nogal schooiers zijn. Niet alleen pikken ze het brood bijna uit je hand, ook het rubber van ruitenwissers vinden ze nogal smakelijk. Het is dan ook zaak om je auto of goed te beveiligen of niet alleen te laten hier.
Bij een prachtig uitzichtpunt stoppen we even voor wat foto’s, maar al tijdens het uitstappen heb ik de rechtsachter van het plaatselijke Kea-team in mijn kuit hangen, op zoek naar eten. Dat krijgen ze niet (want voeren is streng verboden), dus gaan ze mokkend rond de auto hangen. Om hun ongenoegen kenbaar te maken, begint één van hen al vast wat te morrelen aan het rubber van een spatbord bij een andere auto. Gauw dan ook maar wat foto’s van de Kea’s gemaakt en dan verder tot aan ons hotel, niet ver van de westkust in een onooglijk klein dorpje (inwoneraantal <50) en pal naast de hoofdweg, maar die anderhalve koe en paar langsrazende vrachtwagens zullen ons niet uit onze slaap houden, na een paar lange reisdagen om hier te komen is iedereen vermoeid genoeg om de jetlag te verslaan en de hele nacht door te slapen.
Vanuit Hokitika,
Pieter van der Luit
Vorige blogentry – volgende blogentry
Zelf een keer een expeditiecruise meemaken?
Kijk op PolarXL voor heel veel mooie en bijzondere cruises.
Er zijn ook expeditiecruises zónder sneeuw en ijs:
Bekijk de West Africa Pelagic