We hebben het zuidelijkste punt van onze reis bereikt. Door mogelijkheden en onmogelijkheden qua weer, wind en ijs weet je van te voren nooit waar dat gaat zijn, maar onze rush zuidwaarts stopte net voor de 78 graden zuiderbreedte, op McMurdo Station. Daarvandaan zijn we inmiddels op weg “terug”. Niet echt terug natuurlijk omdat we ten eerste niet terugvaren naar ons beginpunt in Nieuw Zeeland, maar naar Ushuaia in Argentinië.
Ook niet terug omdat we nog maar net over de helft van de reis zijn en er nog de nodige potentiële hoogtepunten in het verschiet liggen, zoals het mogelijk aan land gaan op het zelden bezochte Peter I island, waar zelfs het Noorse Poolinstituut (ook dit eiland hebben de Noren zich om onduidelijke redenen toegeëigend, net als bijvoorbeeld Jan Mayen en Spitsbergen) al 7 jaar niet meer geweest is.
Hoewel de sfeer over het algemeen prima is aan boord, is zeker niet alles koek en ei. Om een klein voorbeeld te geven: we moeten van Nieuw Zeeland tijd (12 uur voor op Nederland) naar Argentinië tijd (4 uur achter op Nederland). Dat doen we door bijna dagelijks de klok een uur vooruit te zetten. We hebben elke dag dus een uur minder slaap dan we zouden willen en dat hakt er natuurlijk gigantisch in. Het bizar drukke werkschema dat we aan boord hebben (onbijt, lezinkje, lunch, lezinkje, diner, gezellig in de bar – dit geheel af en toe onderbroken door een ochtend- of middagdutje) laat helemaal geen ruimte voor het inleveren van een uur elke dag…..
Een ander voorbeeld over hoe dingen niet zou moeten: eerder schreef ik al over het feit dat we elke dag gewekt worden door onze (Duitse) expeditieleider met zijn stroom aan koude feiten. Op zich is dat al niet waar je van droomt om mee gewekt te worden, maar als je dan ook nog in ogenschouw neemt dat we gisteren ook nog, na een kortere nacht, een uur vroeger dan normaal gewekt werden door de beste man, dan begrijp je dat muiterij op de loer ligt. En waar wekt hij ons dan zo vroeg voor, vraagt u zich af? Gewoon omdat we midden in het prachtigste ijs liggen, omgeven door duizenden Snow Petrels, honderden Antarctic Petrels en tientallen Keizerspinguïns, Adéliepinguïns, Southern Giant Petrels, Crabeater Seals en nog een paar losse Zeeluipaarden. Zeg nou zelf, daar maak je mensen toch niet voor wakker op dit ongoddelijke uur?
In een poging de muiterij toch nog te kunnen afwenden stelt de beste man vervolgens dan maar voor om een zodiaccruise te gaan doen. Stel je voor, midden op de oceaan in een paar rubberbootjes wat gaan spelevaren, dat zal de muiterij toch zeker niet tegenhouden? De grimmige stemming zal van de mooiste brokken ijs aan je voeten, nieuwsgierige Keizerspinguïns en speelse Adéliepinguïns, aangevuld met woest kijkende Zeeluipaarden toch niet omslaan?
Na dit tamme ochtendje vol hoogtepunten was het in de middag tijd voor de traditionele veiling. Op veel reizen is er een veiling waarvan de opbrengst naar één of ander goed doel gaat, in dit geval naar de Antarctic Heritage Trust, een organisatie die de historische hutten op Antarctica onderhoudt. 26 te veilen items brachten in totaal ruim 8000 dollar op, variërend van 40 dollar voor een stel postzegels tot een paar keer 1000 dollar voor een bijzondere foto, 1000 dollar voor een boek en als klapper 1300 dollar voor een fles bijzondere whiskey. De Antarctic Heritage Trust zal ongetwijfeld tevreden zijn met de geefgrage Amerikanen aan boord.
En wij? Wij modderen voort, op weg naar weer een nieuwe dag in dit onwerkelijke mooie landschap dat Antarctica heet.
Vanuit de Amundsen Sea,
Pieter van der Luit
Vorige blogentry – volgende blogentry
Zelf een keer een expeditiecruise meemaken?
Kijk op PolarXL voor heel veel mooie en bijzondere cruises.
Er zijn ook expeditiecruises zónder sneeuw en ijs:
Bekijk de West Africa Pelagic