Ongeveer twee weken geleden gingen wij aan boord van het schip Ortelius voor onze zuidpoolreis, van Nieuw-Zeeland naar Argentinië. Voor mij als deelneemster (geboekt via Inezia Tours) de allereerste poolreis. Het contact vooraf over deze reis met de eigenaren Pieter en Alexandra, verliep prima. Verstand van zaken en een persoonlijke aanpak spraken mij aan en ik heb niet lang hoeven nadenken over het boeken van deze reis bij hen. Antarctica stond al lang op mijn verlanglijstje, maar dit leek mij wel de ultieme Antarctica reis.
Het was even wennen toen ik de eerste ochtend lichtelijk misselijk wakker werd, maar de zeeziekpillen hielpen gelukkig snel. Wat hebben we al meerdere bijzondere momenten meegemaakt. Op het Nieuw-Zeelandse eiland Campbell was ik getuige, op kleine afstand van 2 albatrossen op een nest met een jong. Bij het wisselen van de oudervogel op het nest, stak dat kleintje even zijn kopje omhoog en keek mijn kant op. Wat een bijzonder moment en een mooie vogel is dat!
Dan de eerste Keizerspinguïn en wat voor één! Gevonden door meesterspotter Pieter. De vogel zat op grote afstand en ik denk niet dat iemand dit Pieter na kan doen. De crew werd geïnformeerd en zo gingen de zodiacs de juiste kant op. Gelukkig bleef dit beest de hele tijd rustig op z’n plek zodat iedereen het kon bewonderen. Zelfs de crew was onder de indruk.
Een magische avond met uitzichten die ik niet voor mogelijk had gehouden, waarbij je denkt dat aan de horizon het haardvuur is aangestoken, toen de lucht kleurde bij zonsondergang, maar er klopt iets niet. De ijsberg ervoor smelt niet en de temperaturen zijn wat aan de koude kant voor een aangestoken haardvuurtje.
Als vierde (en hier zit geen volgorde van mooier of beter in), het schip wat tussen ijsblokken doorvaart, totdat het niet meer verder kan en gewoon de voorkant in het ijs parkeert. Maar er staan helikopters klaar om ons verder te vervoeren naar land. Landen met een helikopter op een schip dat tussen ijsschotsen ligt, is niet iets wat ik voor mogelijk had gehouden, voor ik aan boord van deze reis kwam.
Eén van mijn wensen was om even uit de bewoonde moderne wereld te stappen. De geschiedenis in. Met de hut van Scott is die wens onder andere vervuld. Thuis had ik al een uitgebreide documentaire gezien hiervan, die indruk op mij maakte, maar om er dan ook daadwerkelijk even te zijn is fantastisch. Te kort helaas, maar indrukkend was het wel.
Het leven aan boord is overzichtelijk. Ik beweeg mij tussen dek 3 (mijn hut en lecture room), dek 4 (de diningroom), dek 6 (de bar), dek 7 (de brug) en de buitendekken. Er zijn zo’n 100 vakantiegangers aan boord en 53 crewmembers. Dit zijn de kapitein en zijn bemanning, de expeditieleider en zijn team van 9 man), de dokter, een Nieuw-Zeelandse overheidsambtenaar, die keek of de veiligheidsregels t.a.v. Campbell Island wel werden nageleefd, een housekeeping team en een helikopter crew van 5 man.
De vakantiegangers variëren aardig, wat te verwachten was. De jongste van 21 heeft 2 dagen voor vertrek zijn reis geboekt. Daarnaast is er bv een jongen van 23 die na zijn studie twee jaar geleden is gaan reizen en nog 30 landen aan moet doen. Dan heeft hij alle landen gehad. Dit is zijn beste reis tot nu toe, zegt hij. Ook een man die voor de Noorse televisie filmt is aan boord.
De hoeveelheid fotografen laat zich lastig inschatten. Iemand met een grote lens is per definitie nog geen fotograaf. Het bekijken van elkaars foto’s is niet heel erg in trek, heb ik de indruk. Een meereizende professionele fotograaf aan boord van het schip, zou niet hebben misstaan op zo’n bijzondere reis. Per slot van rekening komen hier niet zoveel mensen langs. En het is wel een uitdaging om vanaf een deinend schip het landschap of het wildlife te fotograferen. Mijn eigen uitdaging is mooie foto’s maken in minder makkelijke omstandigheden. Inmiddels heb ik op één foto drie verschillende soorten vogels staan. Ik vind het een uitdaging dat Pieter de lat iets hoger legt, naar vier. Ook heb ik een Orka, pinguïn en zeehond in 1 foto en dan is er nog niet eens gefotoshopt.
Inmiddels mogen we gaan genieten van een aantal dagen op zee naar onze volgende bestemming: Peter I island. De leegte, de weidsheid, de rust, het water en het geluid van de zee, ik geniet er van. Het geeft mij overigens ook even de gelegenheid om wat bij te slapen. Want wanneer moet je gaan slapen als het bijna 24 uur licht is en het schip doorvaart en je niets wilt missen?
De afgelopen dagen hebben wij 28 februari twee keer mogen meemaken, omdat we door de datumgrens heenvoeren. 28 februari dag 1 zaten wij op 77.44 en 28 februari dag 2 op 77.11. Ook weer een leuk bijzonder detail.
Ik laat de blog weer over aan Pieter. Het is daar in goede handen. Mocht je twijfelen of je deze reis ook eens zou willen maken. Ik zeg: ‘doen’. En boeken bij Inezia Tours. Zij hebben verstand van zaken en ruime ervaring. Dat heb ik op verschillende momenten tijdens en voor deze reis ervaren.
Vriendelijke groeten vanaf de Ortelius, midden op zee op 77.10
Alice
Vorige blogentry – volgende blogentry
Zelf een keer een expeditiecruise meemaken?
Kijk op PolarXL voor heel veel mooie en bijzondere cruises.
Er zijn ook expeditiecruises zónder sneeuw en ijs:
Bekijk de West Africa Pelagic