Waar te beginnen? Chronologisch is misschien maar het beste. Na het schrijven van het blog gisteren had er eigenlijk nog een toevoeging moeten komen. Want hoewel de dag al ongenadig goed was geweest, was de dag op het moment van schrijven van het blog nog niet over. Natuurlijk is het hier zo goed als 24 uur per dag licht, maar dat bedoel ik niet. Wat ik bedoel is dat we na het diner nog even naar de brug gingen. We, dat zijn onder andere hoffotograaf Alice, Australische pensionado Gill, Zuiderbuur Ken met retescherpe ogen en ikzelf.
Tussen Ken en mij is een (zeer vriendelijke en gentlemanlike) competitie op gang gekomen van wie het eerste de soorten ontdekt. Veel soorten zijn er hier niet meer: veel Zuidpooljagers, redelijk wat Keizerspinguïns, heel af en toe een Snow Petrel, wat Antarctische Dwergvinvissen en Orka’s, maar meer ook echt niet. We zitten gewoon té ver zuidelijk voor nog meer soorten. Dat lijkt misschien saai, maar is het niet. Want speaking of Orka’s: gisteren hebben we er naar schatting 250 gezien.
Ja, het staat er echt, 250 Orka’s. Ken vond het eerste groepje van een stuk of 30. Iedereen blij, Ken de grote man en dat kan natuurlijk niet, de eer moet terug naar Nederland. Een uurtje later gebeurde dat. Eerst waren het twee Orka’s, toen 8, toen meer dan 20 tot we op een gegeven moment in de honderden kwamen. Allemaal type C Orka’s, jagend op Antarctic Toothfish langs de rand van het ijs. Waar je ook keek, zag je ofwel rugvinnen ofwel de blows van Orka’s. Echt overal. Onwerkelijk hoeveel Orka’s er zwommen.
Op naar vandaag dan. Per helikopter ging het naar de grootste basis op Antarctica: McMurdo Base, een Amerikaanse onderzoeksbasis in het diepste zuiden van de Ross’ Zee. De basis zelf was, nou ja, een basis. Niet veel over te vertellen. We kregen een rondleiding van een paar alleraardigste Amerikanen, mochten op meerdere plekken even binnenkijken, brachten een bezoekje aan de uitgebreide souvenirshop (echt waar, die hebben ze, net als twee geldautomaten) en kregen koffie met een koekje, terwijl we onze zelf meegebrachte lunch opaten. Want we waren van harte welkom, mochten vrij veel, maar eten of drinken kopen mochten we dan weer niet. Was alleen voor de Amerikanen, niet voor ons
Eén van de Nederlandse deelnemers is verloskundige. Zij vond het allemaal erg leuk hier en vroeg of er werk voor haar zou zijn op de basis. Kort antwoord: nee. Als je zwanger bent of raakt op de basis ga je met het eerste vliegtuig terug naar huis. Zelf vroeg ik voor een meelezer van dit blog of er misschien fysiotherapeuten nodig waren. Dat waren ze wel, maar niet als ze hun fuchsiakleurige schoenen door hun vrouw laten kopen. Dat soort types zaten ze niet op te wachten, vertelde de zoveelste alleraardigste Amerikaan die ons rondleidde……
Inmiddels zijn we weer van de basis af en zitten we weer op het schip, omgeven door Keizerspinguïns en Orka’s, van het type C. Het zal ook vandaag weer een kwestie van tijd zijn voor Ken de eer terughaalt naar België, dus zal ik aan de bak moeten. Op zoek naar nog meer moois in dit overweldigende theater van natuurschoon, bungelend aan de onderkant van de aardbol.
Vanaf McMurdo Base op Antarctica,
Pieter van der Luit
Vorige blogentry – volgende blogentry
Zelf een keer een expeditiecruise meemaken?
Kijk op PolarXL voor heel veel mooie en bijzondere cruises.
Er zijn ook expeditiecruises zónder sneeuw en ijs:
Bekijk de West Africa Pelagic