Hoewel het bezoek aan de Dry Valleys gisteren zeker reden tot feest was, waren veel reizigers al redelijk op tijd naar bed. Een dag later, vandaag dus, staat een minstens zo belangrijke landing op het programma: een bezoek aan de hut van Sir Robert Falcon Scott, de Brit die zo jammerlijk faalde in zijn poging als eerste de Zuidpool te bereiken. Na jaren van ontberingen en intensieve voorbereidingen vond de Scott-expeditie op de Zuidpool een markering en een bericht van zijn Noorse rivaal Roald Amundsen die hem net voor was geweest. Amundsen wist al zijn expeditieleden ook nog eens levend terug te krijgen, iets wat Scott ook niet gegeven was.
Tijdens de voorbereiding van de tocht naar de Zuidpool heeft Scott in verschillende hutten op Antarctica de nodige tijd doorgebracht, waaronder in de hut op Cape Evans, waar wij vandaag op bezoek willen. Iedereen die ook maar de geringste interesse in Antarctica, de Zuidpool, poolreizen of zelfs fotografie heeft, weet van deze hut. De foto’s van de binnenkant van de hut met de zelfs 100+ jaar later nog goed gepreserveerde koekjes en blikken soep erin, zijn wereldberoemd. Google vooral maar eens op “Scott hut pictures Antarctica” en u zult de foto’s zien.
Bij ons zijn die foto’s ook bekend, maar wij zijn in de gelukkige omstandigheid dat we, als we aan land kunnen, zelfs in de hut mogen. Niet meer dan 8 personen tegelijk, maar het mag. Het plan is om om 10 uur aan land te gaan. Er ligt een uitgebreid en ietwat ingewikkeld tijdschema klaar waarop staat wie wanneer in de hut mag. Het probleem is niet om in de hut te geraken, het probleem is om aan land te geraken.
Wij bevinden ons in de Ross’ Zee, op zo’n 78 graden zuiderbreedte, bijna 1500 kilometer(!) zuidelijker dus dan het Antarctica dat meer mensen bezoeken, het deel dat redelijk in de buurt van Ushuaia in Argentinië ligt, het Antarctisch Schiereiland. Ook dat is echt Antarctica, net als zowel Amsterdam als Lapland beiden in Europa liggen, met grofweg een zelfde afstand tussen beide plekken en ook met een duidelijk verschil in klimaat en temperatuur, net als de Ross’ Zee ten opzichte van het Antarctisch Schiereiland.
Waar de temperatuur op het schiereiland meestal zeer behapbaar is (rond het vriespunt, soms er net onder, soms er redelijk boven) op het moment dat daar toeristen zijn, is de temperatuur hier van het frisse. Een marginale min 12 graden, aangevuld met windkracht 6-7 geeft een bitter, bitter koude gevoelstemperatuur. Het is dan ook een lastige beslissing voor de expeditieleider of we aan land gaan of niet.
Gelukkig besluit hij om het wel te doen. Hoewel het één van de pittigste landingen is waar ik ooit aan mee heb gedaan (het opspattende water rond de zodiac bevriest du moment het je kleding raakt (zodiacpiloot Arjen ziet er bijkans als de verschrikkelijke sneeuwman uit na twee ritjes op en neer) is het ook één van de meest indrukwekkende plekken waar ik ooit ben geweest. Je staat midden in de geschiedenis, waar Scott geleefd heeft, vlak voor zijn fatale trektocht naar de Zuidpool. Door het klimaat is alles wat hier overgebleven is nog zeer goed gepreserveerd, tot aan de doodgevroren sledehond toe, van wie je het opgerolde skelet, de ketting en de halsband nog goed kunt herkennen.
De tien minuten die we in de hut krijgen zijn het hoogtepunt van de reis tot dusver. Het voelt anders dan in pakweg slot Loevestein de boekenkist van Hugo de Groot bekijken, het is, zoals iemand zei, net of je niet vreemd zou opkijken als er op de deur geklopt zou worden en Scott zelf zich zou aandienen. Net terug van de Zuidpool, gewoon iets later dan gepland.
Vanaf Cape Evans op Antarctica,
Pieter van der Luit
Vorige blogentry – volgende blogentry
Zelf een keer een expeditiecruise meemaken?
Kijk op PolarXL voor heel veel mooie en bijzondere cruises.
Er zijn ook expeditiecruises zónder sneeuw en ijs:
Bekijk de West Africa Pelagic