Vanmorgen om zeven uur voeren we de vrijwel ijsvrij Antarctic Sound binnen, ruim water voor de boeg en oude, gesleten bergen met veel sneeuw en ijs aan de stuurboordkant. Eigenlijk waren we iets te laat aan dek, de zon was nog niet op maar het weer was (zoals vaker deze reis) geweldig, slechts windkracht twee met een blauwe lucht. Eenmaal buiten was het meteen raak, duidelijk hogere aantallen Southern Fulmars en Wilsons Petrels en her en der blaaswolken van Humpback Whales en Orca’s. Veel Orca’s en in grote groepen bovendien, we zagen er vandaag tenminste 78 verdeeld over vijf groepen, het werkelijk aantal individuen is zeker groter geweest maar is door het veelvuldige duiken niet makkelijk exact te bepalen. We zagen ze vandaag niet heel dichtbij maar door de afstand zagen we het gedrag beter, groepjes navigerend door het ijs, jagend in linie, ” spelend” met Antarctic Fur Seals en een groep deed pogingen om een Humback Whale in te sluiten. Echt een buitenkans. Gaandeweg viel de wind vrijwel weg en toen we eenmaal bij Brown Bluff in de zodiacs aan land gebracht werden konden de handschoenen en shawls uit, ook al was het hier vandaag -1 graad. Ook deze landing (onze vierde succesvolle) was bijzonder, Brown Bluff is een oude vulkaan en dat kun je zien ook, overal basalt en sedimenten die bestaan uit neergeslagen as gemengd met gestolde lava. Daartussen nog enkele honderden Gentoo Penguins, zowel jonge vogels als volwassen dieren die hier komen ruien. Hoogtepunt was een soort waar we zeker op gehoopt hadden, maar die ons tot nog toe ontglipt was, de Snow Petrel. Een broedende vogel, diep weggekropen in de holten onder een grote rots werd door iedereen bewonderd en gefotografeerd. Op gepaste afstand natuuurlijk, iedereen wist de aandrang om dichterbij te gaan dan nodig makkelijk te onderdrukken. Na ongeveer een uur voeren we in de zodiacs terug naar de Plancius, alweer over rimpelloos water waar de foeragerende pinguïns al op vele honderden meters zichtbaar waren. Aangezien we het bezoek aan Brown Bluff vrij kort hielden was er ruim de tijd om met het schip het ijs in te varen, richting de doorgang naar de Weddell Sea. De doorgang was volledig geblokkeerd maar de ijsvelden ten noorden daarvan waren spannend genoeg. We zagen her en der op het ijs liggende Antarctic Fur Seals, aangevuld met meer dan 40 Crabeater Seals (die voornamelijk Krill eten en zeker geen krabben) en een Leopard Seal die rustig op een ijsschots naast het schip bleef liggen. Leopard Seals blijven merkwaardige beesten, niet alleen omdat ze zich voor zo’n schaarse soort vaak en erg goed laten zien maar ook door hun uiterlijk. Een bijna twee meter lang plomp lichaam met een smalle nek en een behoorlijk dikke kop geeft een idee van de bouw, maar het is vooral de uitdrukking van de kop die erg bijzonder is, google gerust een plaatje. Ronde, iets dommige ogen met daaronder een sardonische grijns. Achter de dunne lippen een flink arsenaal aan scherpe tanden en een kopvorm die het midden houdt tussen een slang en een schildpad. Na de Leopard Seal bekeken te hebben keerde het schip en zette koers naar de Bransfield Strait, via de Antarctic Sound.
Tijdens de tocht terug door het noordelijk deel van de Antarctic Sound was het vanmiddag relatief rustig, enkele tientallen Wilsons Stormpetrels, Southern Fulmars, Brown Skua’s en aan zoogdieren “slechts” een tiental Humpback Whales. Na de soorten en aantallen die we eerder vandaag zagen bleek het kalmpjes. Eventuele gedachten aan een drankje in de hutten of koffie in de lounge werden in de kiem gesmoord toen we op een met Pinguins beklede ijsberg afkoersten. Honderden vogels stonden daar, verdeeld over twee delen van de berg. Aangezien dit voorlopig een van de laatste grotere stukken ijs zou zijn was het ook een van de laatste kansen op Adelie Penguin, de nog ontbrekende pinguinsooort in het zuiden. Bij de berg aangekomen bleken er honderden Chinstraps en Gentoo’s te staan, vrij dicht op elkaar en veel in beweging, lastig zoeken dus. Gelukkig haalden de Inezia’s de kastanjes uit het vuur door aan de bovenrand van de grootste groep een Adelie te ontdekken. Uitleggen waar de vogel exact zat was niet makkelijk vanaf de langzaam varende Plancius, maar gelukkig konden de deelnemers de Adelie aan de hand van foto’s van de vogel in de groep vrij eenvoudig opsporen en fotograferen. Een prima afscheid bij het verlaten van het ijs.
Vanmiddag zijn we, toen we de Antarctic Sound uitvoeren, begonnen aan de 860 Nautische Mijlen tot aan South Georgia. Voorlopig kunnen de laarzen en regenbroeken in de kast blijven, we komen over iets meer dan drie dagen weer aan land en tot die tijd zijn we op de Plancius. Waar we precies op South Georgia zullen landen weten we nog niet, zoals gebruikelijk hangen route en timing af van het weer tijdens de komende dagen. De eerste twee dagen zien er goed uit, vrij weinig wind en op onze koers weinig ijs, zodat we aardig kunnen opschieten. Natuurlijk stoppen/vertragen we onderweg wanneer er interressante zaken in de buurt van het schip opduiken, we komen in dieper water zodat de kansen op Gewone en Blauwe Vinvis weer sterk toenemen.
62.14.38 W / 55.46. 21 Z, ten noorden van het Antarctisch Schiereiland
Pim Wolf
Zelf mee met de Atlantic Odyssey? Kijk hier voor meer informatie.
Liever een vogelcruise met een zeer lage prijs? Kijk dan naar Biskaje Pelagic.
Of liever een vogelcruise dichterbij huis? Kijk dan naar de North Atlantic Odyssey.