Prachtig weer, volledig windstil, een paar wolken en af en toe een waterig zonnetje. Zo worden we vanochtend wakker. Na het ontbijt volgt de briefing over de ochtendexcursie. Omdat er veel meer sneeuw ligt dan gebruikelijk, is het niet mogelijk om overal te landen. We zouden wegzakken in het pak sneeuw dat op sommige plekken 3 meter dik is.
De expeditieleider geeft tijdens de briefing een oplossing: er zijn 100 paar sneeuwschoenen aan boord, genoeg voor alle passagiers die toch willen lopen. De sneeuwschoenen zijn aanzienlijk groter dan gewone schoenen en verdelen de druk gelijkmatiger over de sneeuw waardoor je bijna niet wegzakt in de sneeuw. Er zijn vier opties beschikbaar: aan boord blijven, een zodiaccruise van ongeveer een uur maken, een wandeling van ongeveer anderhalf uur met sneeuwschoenen maken over min of meer vlak terrein of een pittige klim van ongeveer drie uur met sneeuwschoenen. Nog een keer: het is een pittige klim…
Inderdaad, nog geen kwartier na het begin van de klim zijn er al een paar toeristen (uiteraard zijn het Fransen zou ik bijna zeggen) die de klim toch te zwaar vinden en terug willen. Normaal is dat niet zo erg, maar we zitten hier midden in berenland, dus moet er een gids met geweer mee terug met hen, en moet hij als hij hen heeft afgeleverd bij de andere groep, ook weer terug omhoog.
Zodra die Fransen dan in de makkelijke-wandeling groep zijn, hebben ze nog het lef om te klagen ook. Nee werkelijk.
De scenery was overigens prachtig, net als de Kleine Jagers, Noordse Sterns, Sneeuwgorzen, Brandganzen, Eiders en vooral de twee mannetjes Koningseiders dat waren. Onze route voerde ons dwars door een berenspoor dat niet zo heel oud was, maar gelukkig liepen we beer zelf niet tegen het lijf.
Over de wat aparte titel van het blog dan: aan boord is een groep van ongeveer 20 Nieuw-Zeelandse en Australische cardiologen. Niets mis mee zou je zeggen. Die dokters zijn echter niet op reis. Ze hebben een congres. Dat dat congres nu toevallig aan boord van een schip is dat bij Spitsbergen naar IJsberen zoekt, is ook niet zoveel mis mee. Waar het wat wringt, is dat de artsen ongeveer een half uurtje per dag een lezing hebben (tot zover hun congres) en voor de rest net zoveel van de reis doen als de anderen. Ze eten evenveel, kijken evenveel, maken evenveel excursies, ontmoeten evenveel anderen; kortom, als je niet beter zou weten, zou je zomaar kunnen zeggen dat de dokters eigenlijk helemaal geen congres hebben, maar gewoon een fantastische reis geboekt hebben.
En dát is nu precies waar de schoen wringt: door te zeggen dat ze een congres hebben, kunnen de dokters hun reis aftrekken van de belasting. De Nieuw-Zeelandse en Australische belastingbetalers worden hier op een grandiose manier opgelicht en werkelijk niemand van de dokters lijkt daar een probleem mee te hebben. Henk S. (geen familie van David S. overigens) windt zich daar een beetje over op, want zou het zo kunnen zijn dat ook artsen in Nederland zo’n belastingtruc uithalen. En misschien worden ze ook nog wel gewoon betaald tijdens hun reis. Henk vraagt zich hardop af wat dat voor de premie van je ziektekostenverzekering doet.
Toch is Henk veel te veel gentleman om de artsen te confronteren of om de gedachte onder zijn huid te laten kruipen. Henk krijgt zijn wraak op een andere manier. Via de een goedgelezen blog laat hij de wereld kennismaken met dit onrecht. Verder geniet Henk met volle teugen van zijn reis. Precies zoals de artsen dat tijdens hun congres ook doen.
Vanaf de Plancius, 11º28” Oosterlengte, 79º52” Noorderbreedte
Pieter van der Luit
Zelf mee met de IJsberenspecial in 2015? Kijk hier voor meer informatie.
Of liever een vogelcruise op het zuidelijk halfrond? Kijk dan naar de Atlantic Odyssey.