Het schip (Plancius) waarmee wij naar Spitsbergen reizen ligt elk jaar voor onderhoud in Hansweert, in de provincie Zeeland. De haven van Hansweert is niet erg groot, maar ligt aan een zeer diep kanaal en is dus ook voor grotere schepen bevaarbaar. Nadeel is wel dat de haven achter een sluizencomplex ligt en we voor het uitvaren afhankelijk zijn van hoogtij. In principe kunnen we dus twee keer per dag uitvaren. Voor onze reis hadden we het geluk dat het hoogtij rond 10 uur viel zodat we dus om een uur of 9 in de ochtend al konden uitvaren, bijna een halve dag eerder dan de tijd waar we mee gerekend hadden. Bijna een halve dag extra tussen de walvissen of ijsberen dus.
Nadeel van vroeg vertrekken is dat iedereen ook vroeg aan boord moet zijn en de foutmarge is dan ook beperkt. Een treinvertraging of een stevige file kan er voor zorgen dat de marge die je voor ogen hebt, snel verdwijnt. De groep die meereist naar Spitsbergen (iets meer dan 100 personen, hoofdzakelijk Belgen en enkele Nederlanders) ging zich dat niet laten gebeuren en om kwart voor negen was iedereen dan ook al aan boord, klaar om uit te varen.
Na een eerste verkenning van het schip en de voorstelronde van de hotelmanager aan boord volgt al vrij snel de verplichte safety briefing van de eerste stuurman die ons uitlegt wat te doen in het geval we het schip moeten verlaten. Deze safety briefing wordt traditioneel gevolgd door een oefenalarm waarbij iedereen in zijn zwemvest naar het verzamelpunt moet gaan waar vervolgens naam voor naam gekeken wordt of iedereen er ook echt is, gevolgd door een uitstapje naar de reddingsboot.
De reddingsboot is een vrij kleine, oranje bak met overkapping, waar in geval van nood iets meer dan 60 man mee te water kan worden gelaten. Al jaren vraag ik me af hoe zo’n landing in het water (van toch een meter of 10 hoog) zal voelen, maar vandaag heb ik het antwoord gekregen.
Inezia gids Ab Steenvoorden heeft jaren bij de KNRM gewerkt en heeft toen jaarlijks als training zo’n tewaterlating meegemaakt. Je landt zo zacht als een veertje schijnbaar.
Toch een leuk vooruitzicht als je onverhoopt van boord moet….
De waarnemingen dan: bij het uitvaren werden we uitgezwaaid door Alexandra en gids Pim Wolf. Laatstgenoemde had een zeer nuttig lijstje met potentiële soorten die we alleen het eerste uur konden zien gemaakt. Konijn, Haas, Dwergstern en Grote Stern waren enkele van de must-haves voor de eerste anderhalf uur en die werden, met uitzondering van Konijn, ook allemaal gezien. Andere leuke soorten waren onder andere Gewone Zeehond, Grijze Zeehond en een Slechtvalk die het leven van een paar Zilvermeeuwen bijzonder zuur maakte.
Eenmaal op zee zitten we voorlopig midden in de drukke vaarroute van vrachtschepen naar Rotterdam en Antwerpen. Veel verwachten we dan ook niet voor de rest van de dag, maar met enkele Bruinvissen, Jan-van-genten, Noordse Stormvogels en weer wat Grijze Zeehonden mogen we toch niet klagen over de dag tot dusver. De dag komt nu langzaam tot een einde en met een stralende zon die voorlopig nog niet onder is, hebben we alvast een goed vooruitzicht voor morgen.
Vanaf de Plancius, 2º31” Oosterlengte, 52º50′ Noorderbreedte
Pieter van der Luit
Zelf mee met de North Atlantic Odyssey in 2015? Kijk hier voor meer informatie.
Of liever een vogelcruise op het zuidelijk halfrond? Kijk dan naar de Atlantic Odyssey.
Vorige blogentry – Volgende blogentry